ANALIZA SINTAKSIČKIH ELEMENATA NEOSTANDARDNOG ITALIJANSKOG JEZIKA U DVA SAVREMENA ITALIJANSKA ROMANA: IO E TE,  N. AMANITIJA I  ESCO A FARE DUE PASSI, F. VOLA

Marija N. Vujović

doi:10.19090/zjik.2022.12.111-131

Marija N. Vujović

DOI: https://doi.org/10.19090/zjik.2022.12.111-131

Ključne reči: italijanski jezik, neostandard, sintaksa, Nikolo Amaniti, Fabio Volo

Apstrakt

Ako standardni italijanski predstavlja referentni model za ispravno korišćenje jezika, budući da podleže normativnoj kodifikaciji, onda neostandard predstavlja nov i neformalan varijetet italijanskog jezika, decenijama prisutan u govornom jeziku, ali cenzurisan u gramatikama. Predmet rada je analiza dva savremena italijanska romana u cilju pronalaženja osnovnih sintaksičkih karakteristika neostandarda. Izabrana su dva autora koji, premda su u trenutku objavljivanja romana pripadali mlađoj generaciji italijanskih pisaca, predstavljaju svojevrsne antipode, te njihovi tekstovi pružaju idealan okvir za istraživanje. Bez obzira na činjenicu da se radi o dva potpuno različita književna ostvarenja, analiza tekstova pokazuje učestalo prisustvo sintaksičkih elemenata neostandarda u oba dela, što govori u prilog tvrdnji da je neostandard toliko prisutan u savremenom italijanskom književnom jeziku, da se više ne može ignorisati kao nepravilni jezički varijetet koji odstupa od gramatičke norme.

##submission.authorBiography##

Marija N. Vujović

Škola stranih jezika Logos

Reference

IZVORI

Ammaniti, N. (2010). Io e te. Torino: Einaudi.

Volo, F. (2001). Esco a fare due passi. Milano: Mondadori.

LITERATURA

Adamo, G. (2007). Riflessioni sulle opere di due scrittori italiani contemporanei: Niccolò Ammaniti e Diego De Silva. The italianist, 27, 166‒184.

Berruto, G. (2010). Italiano standard. In Simone, R. (Ed.), Enciclopedia dell'Italiano. Roma: Istituto della. Enciclopedia Italiana Treccani. Preuzeto 26. 11. 2010, sa

http://www.treccani.it/enciclopedia/italiano-standard_(Enciclopediadell‟Italiano)

Berruto, G. (2012). Sociolinguistica dell’italiano contemporaneo. Roma: Carocci editore.

Cortelazzo, M. (2000). Italiano d’oggi. Padova: Esedra.

D’Achille, P. (2016). Architettura dell’italiano di oggi e linee di tendenza. In Lubello, S. (Ed.), Manuale di linguistica italiana (pp. 165‒189). Berlin: De Gruyter.

D’Agostino, M. (2007). Sociolinguistica dell’Italia contemporanea. Bologna: Il Mulino.

De Renzo, F. (2008). Per un’analisi della situazione sociolinguistica dell’Italia contemporanea. Italiano, dialetti e altre lingue. Italica, 85(1), 44–62.

Fioretto, N. (2011). Italiano. Appunti e disappunti. Perugia: Graphe.it.

Grassi, C. et al. (2012). Fondamenti di dialettologia italiana. Roma-Bari: Editori Laterza.

Marazzini, C. (2004). Breve storia della lingua italiana. Bologna: Il Mulino.

Patota, G. (2006). Grammatica di riferimento dell’italiano contemporaneo. Milano: Garzanti Linguistica.

Sabatini, F. (1985). L’ ''Italiano dell’uso medio'': una realtà tra le varietà linguistiche italiane. In Holtus, G. & Radtke, E. (Eds.), Gesprochenes Italienisch in Geschichte und Gegenwart (pp. 154‒184). Tübingen: Gunter Narr Verlag.

Sabatini, F. (2004). Lettera sul “ritorno alla grammatica”. Preuzeto 16. 9. 2004, sa

http://www.liceomascalucia.it/nuova%20caddella/sabatini%20grammatica.pdf

Sobrero, A. A. (Ed.) (1993). Introduzione all’italiano contemporaneo. La variazione e gli usi. Bari: Laterza.